Ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή Ο λέων της Νεμέας

Διάρκεια:15.40΄

Η ερμηνεία του Μύθου

Μετά από ένα σχετικά απλό άθλο στον Καρκίνο, που δεν ήταν καθόλου επικίνδυνος, ο Ευρυσθέας αναθέτει στον Ηρακλή το δύσκολο έργο να σκοτώσει το λιοντάρι της Νεμέας που ερήμωνε την ύπαιθρο.

Για πολύ καιρό το λιοντάρι αποτελούσε μια καταστροφική δύναμη και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Ο Ηρακλής κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος για να επιτύχει το σκοπό του ήταν να περιορίσει το λιοντάρι σε συνεχώς μικρότερους κύκλους μέχρις να το εγκλωβίσει σε μια σπηλιά.

Αυτό έκανε και τελικά ακολούθησε τα αχνάρια του μέχρι τη φωλιά του.

Αφού πέτυχε το προκαταρκτικό αυτό στάδιο, έκανε τη δυσάρεστη ανακάλυψη ότι η σπηλιά είχε δύο ανοίγματα και όσο γρήγορα κι αν κυνηγούσε το λιοντάρι από το ένα, αυτό ξεπρόβαλε από το άλλο.

Δεν μπορούσε λοιπόν να κάνει κάτι άλλο από

– το να σταματήσει το κυνήγι και

– να φράξει ένα από τα ανοίγματα της σπηλιάς.

Αυτό έκανε ο Ηρακλής.

Έπειτα κυνήγησε το λιοντάρι στη σπηλιά από το άνοιγμα.

Και αφού άφησε πίσω όλα τα όπλα, ακόμη και το ρόπαλο που είχε φτιάξει μόνος, μπήκε στη σπηλιά και με τα δυο του χέρια έπνιξε το λιοντάρι μέχρι θανάτου.

Ήταν μια συνάντηση που συνέβη, χωρίς να τη δει κάποιος.

– Ο Ηρακλής και το λιοντάρι στο σκοτάδι

– η μαυρίλα της σπηλιάς

όλα έπαιξαν το ρόλο τους σ’ ένα αγώνα που έπρεπε να καταλήξει στο θάνατο.

Ο Αριθμός Πέντε

Στο πέμπτο ζώδιο, το Λέοντα, ο Ηρακλής εκτελεί τον άθλο που είναι ο πιο γνωστός ιστορικά, γιατί το σκότωμα του λέοντα της Νεμέας συνδέεται πάντοτε με τον Ηρακλή, αν και είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο περίφημος αυτός άθλος δε σχετίζεται με το δέρμα λιονταριού που πάντοτε φορούσε ο Ηρακλής.

Αυτό ήταν το δέρμα του λιονταριού που σκότωσε προτού αναλάβει τους άθλους του και

ήταν η πρώτη του πράξη υπηρεσίας.

Μ’ αυτή την πράξη έδειξε ότι ήταν έτοιμος για δοκιμασία και εκπαίδευση.

Αριθμητικά ο άθλος αυτός είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και για να τον κατανοήσουμε πλήρως και να συλλάβουμε την αληθινή του σημασία, πρέπει να λάβουμε υπόψη τον αριθμό πέντε που τον χαρακτηρίζει.

Από τη σκοπιά του εσωτερισμού, το πέντε είναι ο αριθμός του ανθρώπου, γιατί

ο άνθρωπος είναι θείος υιός του Θεού, συν

η τετράδα που απαρτίζει την κατώτερη τετραπλή φύση

• το νοητικό σώμα

• το συναισθηματικό σώμα

• το ζωτικό σώμα και

• το φυσικό περίβλημα.

Στη γλώσσα των ψυχολόγων, ο άνθρωπος είναι ο Εαυτός,

μια συνέχεια της νοητικής και συναισθηματικής κατάστασης της ζωτικότητας και

ο ανταποκριτικός μηχανισμός του φυσικού σώματος.

Στα τέσσερα προηγούμενα ζώδια είδαμε ότι και τα τέσσερα αυτά σχετίζονται με την ψυχή που περιέχεται σ’ αυτά .

Στον Κριό, η ψυχή άντλησε εκείνο τον τύπο της ύλης που θα της δώσει την ικανότητα να συνδεθεί με τον κόσμο των ιδεών.

Μυήθηκε μέσα ένα νοητικό κέλυφος.

Πρόσθεσε στην ατομικότητα εκείνους τους συνδυασμούς της νοητικής ουσίας δια των οποίων θα μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα.

Και ο άνθρωπος έγινε μια σκεπτόμενη ψυχή.

Στον Ταύρο, ήρθε σε επαφή με τον κόσμο της επιθυμίας και ακολούθησε μια παρόμοια διαδικασία.

Τα μέσα της αισθαντικής επαφής του κόσμου των αισθημάτων και συναισθημάτων αναπτύχθηκαν.

Και ο άνθρωπος έγινε μια αισθαντική ψυχή.

Στους Διδύμους, σχηματίσθηκε ένα νέο και ζωτικό σώμα ενέργειας, με τη συνένωση των ενεργειών της ψυχής και της ύλης.

Και ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ψυχή,

γιατί συνδέθηκαν οι δύο πόλοι και το ζωτικό ή αιθερικό σώμα ήρθε σε ύπαρξη.

Στον Καρκίνο, που είναι το ζώδιο

– της φυσικής γέννησης και

– της ταύτισης της μονάδας με το σύνολο, τη μάζα,

– συμπληρώθηκε το έργο της ενσάρκωσης και

– εκδηλώθηκε η τετραπλή φύση.

Ο άνθρωπος έγινε ζωντανός παράγοντας στο φυσικό πεδίο.

Στο Λέοντα, όμως, ο άνθρωπος γίνεται ό,τι αποκρυφιστικά καλείται ‘ο πεντάκτινος αστέρας’, γιατί ο αστέρας αυτός θεωρείται σύμβολο της ατομικοποίησης της ανθρωπότητας, του ανθρώπινου όντος που γνωρίζει τον εαυτό του, που γνωρίζει ότι είναι άτομο και αποκτά επίγνωση του εαυτού του σαν ο Εαυτός.

Στο ζωδιακό αυτό σημείο αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις “Εγώ” και “μου” και “δικό μου”.

Η Αρχαία Σοφία της Ανατολής μας λέγει ότι ο αριθμός πέντε είναι ο πιο απόκρυφος και

ο πιο βαθιά σημαντικός από τους αριθμούς.

Ισχυρίζεται ότι ο όμιλος των ουράνιων και πνευματικών όντων

– ενσαρκώθηκαν στη γη

– εκδηλώθηκαν δια της τετράδας και έτσι

– ήρθε σε ύπαρξη η ανθρώπινη οικογένεια, που ήταν η πέμπτη ομάδα των θείων Ζωών.

Έτσι δημιουργήθηκε η δυαδική ιδιότητα του Σύμπαντος,

– η πνευματική και

– η φυσική.

Ενοποίησαν μέσα τους τους δύο πόλους.

Ήταν εξωτερικοί και εσωτερικοί. Ήταν αντικειμενικοί και υποκειμενικοί.

Έτσι έχουμε τον αριθμό δέκα, που θεωρείται

– ο αριθμός της ανθρώπινης τελείωσης και συμπλήρωσης,

– ο αριθμός ενός τελείως

– αναπτυγμένου και

– εξελιγμένου

ανθρώπινου όντος, που πέτυχε ισοστάθμιση του πνεύματος και της ύλης.

Είναι όμως ο αριθμός μέσα στον οποίο το πνεύμα ΔΕΝ εξουσιάζει την ύλη,

είναι ο αριθμός του ζηλωτή, του οποίου αντικειμενικός σκοπός είναι να υποτάξει την ύλη στη χρήση του πνεύματος και επομένως ν’ ανατρέψει το ισοζύγιο του αριθμού δέκα.

Οι αρχαίες γραφές της Ανατολής χρησιμοποιούν μερικές ενδιαφέρουσες φράσεις για να εκφράσουν τη φύση αυτών των ουράνιων όντων,

– που είναι οι άνθρωποι της εποχής μας

– που είμαστε εμείς οι ίδιοι,

– που είναι οι Υιοί του Θεού στην ενσάρκωση.

Αυτοί ονομάζονται

– Κύριοι της Γνώσης και της Σοφίας

– Κύριοι της Θέλησης και της Θυσίας

– Κύριοι της Απεριόριστης Αφοσίωσης.

Οι όροι αυτοί που χαρακτηρίζουν τις πνευματικές οντότητες που ενοικούν σε κάθε ανθρώπινη μορφή, αξίζουν βαθιά μελέτη από εκείνους που ζητούν να βαδίσουν τον κύκλο του Ζωδιακού σαν συνειδητά άτομα με πνευματικό σκοπό.

Είμαστε εδώ

– με τη δική μας θέληση και

– με πλήρη γνώση.

Ήρθαμε στην εκδηλωμένη ύπαρξη για να ανυψώσουμε την ύλη στους ουρανούς.

Στην ουσία και στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν είναι ό,τι φαίνεται πως είναι. Ουσιαστικά είναι ό,τι θα δείξει στον Υδροχόο, το αντίθετο σημείο του Λέοντα.

Τότε θα γίνει ο άνθρωπος με τη συμπαντική συνείδηση, σε αντιδιαστολή με την ατομικότητα του τύπου του Λέοντος.

Το άτομο στο Λέοντα

– γίνεται ο μυημένος στον Αιγόκερω και

– αποδεικνύεται σαν τέλειος άνθρωπος στον Υδροχόο.

Αυτό γίνεται εφικτό μόνο με την απεριόριστη αφοσίωση σ’ ένα σκοπό που μόλις αντιλαμβάνεται ότι έφτασε βαδίζοντας το Ζωδιακό, μέχρις ότου πέτυχε πλήρη αυτοσυνείδηση.

Έτσι γίνεται φανερή

– η οικειοποίηση και

– η σχέση

της πέμπτης Εντολής με τον πέμπτο άθλο στο πέμπτο ζώδιο.

“Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου ίνα εύ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένει επί της γης της αγαθής, ής Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι”, γιατί στο Λέοντα

ο Πατήρ-Πνεύμα και η Μήτηρ-Ύλη

– συναντώνται στο άτομο και

– η ένωσή τους δημιουργεί τη συνειδητή εκείνη οντότητα που ονομάζουμε ψυχή ή Εαυτό.

Το ίδιο ακριβώς όπως αυτό είναι το ζωδιακό σημείο όπου ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι είναι άτομο και αρχίζει ο κύκλος της εμπειρίας με τον οποίο αποκτά γνώση, έτσι είναι και το σημείο όπου ο αυτοσυνείδητος άνθρωπος αρχίζει την εκγύμνασή του για μύηση.

Στο ζώδιο αυτό έχουμε την τελευταία από τις δοκιμασίες στη δοκιμαστική Ατραπό.

Όταν ο άθλος αυτού του ζωδιακού σημείου τελειώσει,

τότε αρχίζει η οριστική εκπαίδευση για μύηση στον Αιγόκερω.

Κάποιος βαθμός ελέγχου της σκέψης έχει αποκτηθεί στον Κριό και

κάποια δύναμη μετουσίωσης της επιθυμίας έχει επιτευχθεί στο Ταύρο.

Τα μήλα της σοφίας συγκομίσθηκαν στους Διδύμους και

η διάκριση μεταξύ σοφίας και γνώσης έχει κάπως μαθευτεί.

Ενώ

– η αναγκαιότητα της μετουσίωσης

– του ενστίκτου και

– της διανόησης

σε ενόραση και

– η μεταφορά και των δύο στο Ναό του Κυρίου έχει πραγματοποιηθεί στον Καρκίνο.